[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W nauce prawa karnego okreœlenie tychkryteriów i sposobu ich stosowania jest przedmiotem teoriizwi¹zku przyczynowego.Najwa¿niejsze z nich s¹ nastêpuj¹ce:1.Teoria ekwiwalencjiTeoria ekwiwalencji (równowartoœci warunków) opiera siê naza³o¿eniu, ¿e przyczyn¹ ka¿dego skutku jest pewna sumawarunków, koniecznych do jego nast¹pienia.Wszystkie warunkis¹ równej wartoœci, tzn.ka¿dy z nich mo¿e byæ potraktowanyjako ten, który spowodowa³ skutek.To, czy warunek jestkonieczny (okreœla siê go inaczej jako warunek sine qua non)sprawdza siê przy pomocy hipotetycznego usuwania tegowarunku, inaczej mówi¹c przez stawianie pytania, czy skuteknast¹pi³by, gdyby warunek ten w rzeczywistoœci niewystêpowa³.Je¿eli stwierdzimy, ¿e skutek i tak by nast¹pi³,to znaczy, ¿e dany element rzeczywistoœci nie by³ koniecznymwarunkiem jego nast¹pienia.Teoria ekwiwalencji ujmuje zwi¹zek przyczynowy bardzoszeroko.Przyk³ad 1: Na szosie nast¹pi³a kolizja dwóch samochodów.Warunkiem koniecznym zdarzenia by³o zarówno to, ¿e kierowcaX jecha³ z maksymaln¹ dozwolon¹ szybkoœci¹, a wiêc zaszybko, by móc zahamowaæ na czas, jak i to, ¿e kierowca Y,k³Ã³c¹c siê z pasa¿erem nie zauwa¿y³ znaku nakazuj¹cegoust¹pienie pierwszeñstwa przejazdu.Niezbêdnym warunkiemkolizji by³o i to, ¿e na kilka minut przed ni¹ spad³ deszcz,a jezdnia by³a w tym miejscu wyj¹tkowo g³adka, cozmniejszy³o skutecznoœæ hamowania.Koniecznym warunkiem by³o jednak i to, ¿e obydwasamochody zosta³y w ogóle wyprodukowane oraz to, ¿e znalaz³ysiê w danym czasie w danym miejscu, co wynik³o z faktu, ¿ekierowca X wyjecha³ z domu póŸniej ni¿ zamierza³, poniewa¿nie móg³ znaleŸæ kluczy.Przyk³ad ten mo¿na by jeszcze bardziej komplikowaæ,oddaj¹c coraz to nowe warunki, bez których skutek by nienast¹pi³.Zwolennicy teorii ekwiwalencji podkreœlaj¹, ¿e ustaleniezwi¹zku przyczynowego nie przes¹dza jeszcze kwestiiodpowiedzialnoœci sprawcy, którego czyn musi byæ przecie¿bezprawny i zawiniony.Z podanego wy¿ej przyk³adu mo¿emywiêc kolejno eliminowaæ poszczególne elementy, dochodz¹c wrezultacie do wniosku, ¿e odpowiedzialnoœæ powinien ponieœækierowca Y.Nie zawsze jednak da siê tak ³atwo wyeliminowaæ wadyteorii ekwiwalencji.Przyk³ad 2: X nak³ania ¿onê, którawyje¿d¿a za granicê poci¹giem, by zmieni³a za miar ipolecia³a samolotem.¯ona, mimo niechêci do podró¿ylotniczych, daje siê przekonaæ, ¿e tak bêdzie wygodniej.Wrzeczywistoœci X marzy o tym, by ¿ona zginê³a w katastrofiei dlatego tylko namawia j¹ do zmiany planów.Katastrofarzeczywiœcie nastêpuje i ¿ona X-a ponosi œmieræ.Zastosowanie do tego przyk³adu teorii ekwiwalencjiprowadzi do wniosku, ¿e X powinien odpowiadaæ za umyœlnezabójstwo.Nak³anianie ¿ony do podró¿y samolotem by³o bowiemkoniecznym warunkiem jej œmierci w katastrofie.X chcia³tego, by zginê³a, a wiêc po jego stronie zachodzi wina umy-œlna.Mimo to uznanie go za zabójcê ¿ony by³oby na pewnoniew³aœciwe.Teoria ekwiwalencji wyraŸnie tu zawodzi, zbytszeroko zakreœlaj¹c granice odpowiedzialnoœci karnej.2.Teoria adekwatnego zwi¹zku przyczynowego.Wed³ug teorii adekwatnego zwi¹zku przyczynowego niewystarcza, ¿e czyjeœ zachowanie siê jest koniecznymwarunkiem nast¹pienia skutku.Dla uznania go za przyczynêwymaga siê jeszcze, by okreœlony w ustawie skutek by³normalnym, typowym nastêpstwem takiego zachowania siê.Jeœliprzyk³ad 2 sprawdzimy przy pomocy kryteriów tej teorii, todojdziemy do wniosku, ¿e brak jest zwi¹zku przyczynowegomiêdzy zachowaniem siê mê¿a wysy³aj¹cego ¿onê w podró¿samolotem, a jej œmierci¹ w katastrofie.Œmieræ wkatastrofie nie jest bowiem normalnym, typowym nastêpstwemwys³ania kogoœ w podró¿ samolotem.3.Teoria relewancji.Podobnie rozstrzyga problem zwi¹zku przyczynowego teoriarelewancji.Wed³ug niej, zwi¹zek przyczynowy mo¿na wprawdzieujmowaæ szeroko, tak jak to czyni teoria ekwiwalencji, aleprawo karne przez odpowiednie sformu³owanie przepisówdokonuje tutaj pewnej selekcji, a nie ka¿de spowodowanieskutku, nie ka¿dy zwi¹zek przyczynowy jest istotny(relewantny) dla odpowiedzialnoœci karnej.Rozstrzygaj¹cprzyk³ad ze œmierci¹ w katastrofie lotniczej w œwietle tejteorii, powiemy, ¿e wprawdzie zachodzi tu zwi¹zek przy-czynowy, ale nieistotny (nierelewantny) z punktu widzeniaart.148 § 1 KK.Przepis ten u¿ywa bowiem sformu³owania"zabija cz³owieka", co ma okreœlone znaczenie jêzykowe i nieobejmuje spowodowania œmierci przez wys³anie kogoœ w podró¿samolotem.W orzecznictwie polskiego SN spotyka siê najczêœciejodwo³anie siê do 133 teorii ekwiwalencji, co jednak nie mo¿ebyæ uznane za wybór s³uszny, skoro mo¿e prowadziæ to dozbytniego rozszerzenia zakresu odpowiedzialnoœci karnej.Ztego wzglêdu bardziej s³uszne by³oby pos³ugiwanie siê teori¹adekwatnego zwi¹zku przyczynowego, która pozwala na zgodne zdoœwiadczeniem ¿yciowym ró¿nicowanie warunkówprzyczyniaj¹cych siê do wywo³ania skutku.4.Przyczynowoœæ zaniechaniaSpornym problemem teoretycznym, który nie ma jednakwiêkszego znaczenia w praktyce funkcjonowania prawa karnego,jest problem przyczynowoœci zaniechania.Niektórzyprzedstawiciele nauki prawa karnego kwestionuj¹ mianowiciemo¿liwoœæ istnienia zwi¹zku przyczynowego miêdzy zanie-chaniem a okreœlonym w ustawie skutkiem.Twierdz¹ oni, ¿eskutek mo¿ebyæ wywo³any tylko przez dzia³anie cz³owieka.Zaniechanienatomiast nie mo¿e zapocz¹tkowaæ ³añcucha przyczynowego, conajwy¿ej mo¿emy osobom zobowi¹zanym zarzuciæ, ¿e nieprzeszkodzi³y nast¹pieniu skutku.Zarówno zwolennicy, jak iprzeciwnicy pogl¹du o przyczynowoœci zaniechania dochodz¹jednak do takich samych konkluzji w kwestiiodpowiedzialnoœci karnej, tyle tylko, ¿e wed³ug jednychpowinna ona nastêpowaæ za spowodowanie skutku, a wed³ugdrugich za nieprzeszkodzenie skutkowi.VII.Strona podmiotowa przestêpstwa.Strona podmiotowa (inaczej strona subiektywna)przestêpstwa obejmuje zjawiska psychiczne, które musz¹towarzyszyæ stronie przedmiotowej, czyli zewnêtrznemuzachowaniu siê sprawcy, i które wyra¿aj¹ stosunek psychicznysprawcy do czynu.Pewne elementy natury psychicznej wymagane s¹ ju¿ w ramachstrony przedmiotowej.Do strony przedmiotowej zaliczamybowiem czyn, czyli zachowanie siê cz³owieka kierowane jegowol¹.Znaczy to, ¿e element woli (a wiêc element psychiczny)jest niezbêdnym sk³adnikiem czynu.Poszczególne typyprzestêpstw, oprócz tego ogólnego warunku, zawieraj¹ dalszewymagania co do elementów o charakterze psychicznym.Ogólniemo¿na powiedzieæ, ¿e wymagaj¹ towarzysz¹cej zachowaniu siêsprawcy okreœlonej postaci stosunku psychicznego do czynu,przy czym stosunek ten mo¿e polegaæ na umyœlnoœci lubnieumyœlnoœci.Strona podmiotowa jest najwa¿niejsz¹ przes³ank¹ winy.Bezzaistnienia wymaganej w przepisie karnym, okreœlaj¹cym typprzestêpstwa, strony podmiotowej nie mo¿emy sprawcy zrobiæzarzutu z pope³nionego czynu, a wiêc nie jest mo¿liwa jegoodpowiedzialnoœæ karna z powodu braku winy.Z kolei,okreœlona postaæ strony podmiotowej (tzw.forma winy)decyduje o stopniu winy i stopniu spo³ecznej szkodliwoœciczynu.Np.nieumyœlne spowodowanie po¿aru i umyœlnepodpalenie mo¿na oceniæ jednakowo z punktu widzeniaobiektywnej szkody spo³ecznej [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • listy-do-eda.opx.pl