[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powo³uje do niej Bóg71.Kto uwa¿a, ¿erozpoznaje w sobie znaki powo³ania Bo¿ego do pos³ugi œwiêceñ, powinien pokorniepoddaæ swoje pragnienie autorytetowi Koœcio³a, na którym spoczywaodpowiedzialnoœæ i prawo wybrania kogoœ do przyjêcia sakramentu œwiêceñ.Jakka¿da ³aska, sakrament œwiêceñ mo¿e byæ przyjêty tylko jako niezas³u¿ony dar.1579 Wszyscy pe³ni¹cy pos³ugê œwiêceñ w Koœciele ³aciñskim, z wyj¹tkiem sta³ychdiakonów, s¹ zazwyczaj wybierani spoœród wierz¹cych nie ¿onatych mê¿czyzn,którzy chc¹ zachowaæ celibat "dla Królestwa niebieskiego" (Mt 19, 1618 12).Powo³ani do tego, by poœwiêciæ siê niepodzielnie Panu i "Jego sprawom"72,oddaj¹ siê ca³kowicie Bogu i ludziom.Celibat jest znakiem nowego ¿ycia, dos³u¿by któremu jest konsekrowany szafarz Koœcio³a.Przyjêty radosnym sercem,zapowiada on bardzo jasno Królestwo Bo¿e73.1580 W Koœcio³ach wschodnich od wieków jest przyjêta inna dyscyplina.Podczasgdy biskupi wybierani s¹ wy³¹cznie spoœród celibatariuszy, mê¿czyŸni ¿onacimog¹ otrzymywaæ œwiêcenia diakonatu i prezbiteratu.Od dawna ta praktyka jestuznana za prawowit¹; ¿onaci prezbiterzy wype³niaj¹ owocnie swoj¹ pos³ugê w³onie ich wspólnot74.Celibat prezbiterów jest zreszt¹ w wielkiej czci wKoœcio³ach wschodnich i wielu prezbiterów wybiera go dobrowolnie dla KrólestwaBo¿ego.Zarówno w praktyce Koœcio³Ã³w wschodnich, jak zachodnich nie mo¿e ¿eniæsiê ten, kto ju¿ przyj¹³ sakrament œwiêceñ.VII.Skutki sakramentu œwiêceñNiezatarty charakter1581 Sakrament œwiêceñ przyjmuj¹cego go upodabnia do Chrystusa dziêkispecjalnej ³asce Ducha Œwiêtego, czyni¹c go narzêdziem Chrystusa dla JegoKoœcio³a.Œwiêcenia uzdalniaj¹ go, by móg³ dzia³aæ jako przedstawicielChrystusa, G³owy Koœcio³a, w Jego potrójnej funkcji kap³ana, proroka i króla.1582 Jak w przypadku chrztu i bierzmowania, to uczestnictwo w funkcji Chrystusajest udzielane raz na zawsze.Sakrament œwiêceñ wyciska równie¿ niezatartycharakter duchowy i nie mo¿e byæ powtarzany ani udzielany tylko na pewienczas75.1583 Kto zosta³ wyœwiêcony w sposób wa¿ny, mo¿e oczywiœcie ze s³usznych zwa¿nych powodów zostaæ zwolniony z obowi¹zków i funkcji zwi¹zanych zeœwiêceniami lub otrzymaæ zakaz ich wykonywania76, nie mo¿e jednak staæ siêcz³owiekiem œwieckim w œcis³ym sensie77, poniewa¿ charakter wyciœniêty przezœwiêcenia jest nieusuwalny.Powo³anie i pos³anie otrzymane w dniu œwiêceñnaznaczy³y go na zawsze.1584 Poniewa¿ przez pe³ni¹cego pos³ugê œwiêceñ dzia³a i zbawia sam Chrystus,niegodnoœæ kap³ana nie jest przeszkod¹ dla dzia³ania Chrystusa78.Mówi o tym zmoc¹ œw.Augustyn:Kto zaœ jest s³ug¹ pysznym, nale¿y do diab³a, jednak daru Chrystusa nie plami.Co przez niego sp³ywa, jest czyste, co przez niego przechodzi, jest jasne,dostaje siê na ¿yzn¹ glebê.Duchowa moc sakramentu jest jakby œwiat³oœci¹.Ci, którzy maj¹ byæ oœwieceni, przyjmuj¹ j¹ czyst¹, a jeœli nawet przechodziprzez nieczystych, nie ulega splamieniu79.£aska Ducha Œwiêtego1585 Przez ³askê Ducha Œwiêtego, która jest w³aœciwa dla sakramentu œwiêceñ,wyœwiêcony zostaje upodobniony do Chrystusa Kap³ana, Nauczyciela i Pasterza,którego jest s³ug¹.1586 Dla biskupa jest to przede wszystkim ³aska mocy ("Duch, który czynizwierzchników": Modlitwa przy konsekracji biskupa w obrz¹dku ³aciñskim): ³askaprowadzenia i bronienia z moc¹ i roztropnoœci¹ Koœcio³a, jak ojciec i pasterz,z mi³oœci¹ bezinteresown¹ do wszystkich, ale szczególnie do ubogich, chorych ipotrzebuj¹cych80.£aska ta pobudza biskupa do g³oszenia wszystkim Ewangelii, dotego, by by³ wzorem dla swojej trzody, by wyprzedza³ j¹ na drodze uœwiêcenia,uto¿samiaj¹c siê w Eucharystii z Chrystusem, Kap³anem i Ofiar¹, nie boj¹c siêoddaæ swego ¿ycia za owce:Ojcze, który znasz serca, udziel tej ³aski Twemu s³udze, którego wybra³eœ dobiskupstwa by pas³ Twoj¹ œwiêt¹ trzodê i wykonywa³ nienagannie wobec Ciebienajwy¿sze kap³añstwo, s³u¿¹c Tobie dniem i noc¹; niech wyprasza nieustannie Tw¹³askawoœæ i ofiaruje dary Twojego œwiêtego Koœcio³a; niech posiada na mocynajwy¿szego kap³añstwa w³adzê odpuszczania grzechów zgodnie z Twoim poleceniem,niech rozdziela pos³ugi wed³ug Twego rozkazu i rozwi¹zuje z wszelkich wiêzów namocy w³adzy, jak¹ da³eœ Aposto³om, niech podoba siê Tobie przez ³agodnoœæ iczystoœæ serca, sk³adaj¹c Ci mi³¹ woñ, przez Twego Syna Jezusa Chrystusa.81.1587 Duchowy dar, którego udzielaj¹ œwiêcenia prezbiteratu, wyra¿a nastêpuj¹camodlitwa odmawiana w obrz¹dku bizantyjskim.Biskup, wk³adaj¹c rêce, mówi miêdzyinnymi:Panie, nape³nij darem Ducha Œwiêtego tego, którego raczy³eœ podnieœæ dogodnoœci kap³añstwa, by by³ godny bez zarzutu staæ przy Twoim o³tarzu, g³osiæEwangeliê Twojego Królestwa, pe³niæ pos³ugê Twego s³owa prawdy, sk³adaæ Ci daryi ofiary duchowe, odnawiaæ Twój lud przez k¹piel odrodzenia, tak aby on samwyszed³ na spotkanie naszego wielkiego Boga i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa,Twojego jedynego Syna, w dniu Jego powtórnego przyjœcia i by otrzyma³ z Twojejnieskoñczonej dobroci nagrodê za wierne wype³nianie swojego zadania82.1588 Diakoni, "umocnieni.³ask¹ sakramentaln¹, w pos³udze liturgii, s³owa imi³oœci, s³u¿¹ Ludowi Bo¿emu w ³¹cznoœci z biskupem i jego kap³anami"83.1589 Wobec wielkoœci ³aski i misji kap³añskiej œwiêci doktorzy odczuwalinagl¹ce wezwanie do nawrócenia, by ca³ym swoim ¿yciem odpowiedzieæ Temu,którego s³ugami ustanowi³ ich sakrament.I tak œw.Grzegorz z Nazjanzu jakom³ody kap³an wo³a:Trzeba zacz¹æ od oczyszczenia siebie, zanim bêdzie siê oczyszcza³o innych;trzeba posi¹œæ naukê, by móc uczyæ; trzeba staæ siê œwiat³em, by oœwiecaæ,samemu zbli¿yæ siê do Boga, by innych do Niego przybli¿aæ, byæ uœwiêconym, byuœwiêcaæ, prowadziæ za rêkê i radziæ rozumnie84.Wiem, czyimi jesteœmy s³ugami,w jakim stanie siê znajdujemy i kim jest Ten, do kogo zmierzamy.Znam wielkoœæBoga i s³aboœæ cz³owieka, ale tak¿e jego moc85.[Kim wiêc jest kap³an? Jest]obroñc¹ prawdy, wznosi siê z anio³ami, wielbi z archanio³ami, sk³ada na o³tarzudary ofiarne, uczestniczy w kap³añstwie Chrystusa, odnawia stworzenie,przywraca w nim obraz Bo¿y, przysposabia je do œwiata wy¿szego i,conajwa¿niejsze: jest przebóstwiany i przebóstwia86.Œwiêty Proboszcz z Ars mówi: "Kap³an prowadzi dalej dzie³o odkupienia naziemi." "Gdyby dobrze zrozumia³o siê, kim jest kap³an na ziemi, mo¿na byumrzeæ, nie z przera¿enia, lecz z mi³oœci.' "Kap³añstwo - to mi³oœæ SercaJezusowego"87.W skrócie1590 Œwiêty Pawe³ mówi do swojego ucznia Tymoteusza: "Przypominam ci, abyœrozpali³ na nowo charyzmat Bo¿y, który jest w tobie przez na³o¿enie moich r¹k"(2 Tm 1, 6)."Jeœli ktoœ d¹¿y do biskupstwa, po¿¹da dobrego zadania" (1 Tm 3,1).Do Tytusa powiedzia³: "W tym celu zostawi³em ciê na Krecie, byœ zaleg³esprawy nale¿ycie za³atwi³ i ustanowi³ w ka¿dym mieœcie prezbiterów.Jak cizarz¹dzi³em" (Tt 1, 5).1591 Ca³y Koœció³ jest ludem kap³añskim.Przez chrzest wszyscy wierniuczestnicz¹ w kap³añstwie Chrystusa.Uczestnictwo to jest nazywane "wspólnymkap³añstwem wiernych".U jego podstaw i dla s³u¿enia mu istnieje inneuczestnictwo w pos³aniu Chrystusa, przekazywane przez sakrament œwiêceñ,którego misj¹ jest pe³nienie s³u¿by we wspólnocie, w imieniu i w osobieChrystusa-G³owy [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • listy-do-eda.opx.pl