[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Fantastyczność przechodzi w upiorność u K.H.Strobla, który, podobnie jak Ewers, naśladuje E.A.Poego i E.T.A.Hoffmanna.Obrazy pokazywane przez niego nie są jednak tak jaskrawe, a nierzeczywiste wydarzenia uzasadnia w miarę możliwości psychologicznie.Przykładem tego jest Rozpustna mniszka (Die arge Nonn, 1913), opowiadanie, w którym halucynacje budowniczego mogą być umotywowane jego archeologicznymi odkryciami, zabójstwo żony zaś dowodem jego zaburzeń umysłowych.Upiorność z grozą łączy A.M.Frey w tomie opowiadań Ciemne przejścia (Dunkle Gange).Tak jak w większości utworów tego typu, i tu możliwe są różne interpretacje.Bardziej przejrzyste, dzięki zawartej w nich satyrze społecznej i politycznej, są opowiadania ze zbioru pt.Zmora codzienności (Spuk des Alltags).Inny charakter mają nowele Maxa Dauthendeya.Powstały w wyniku jego kontaktów z krajami Azji – Indiami, Chinami i Japonią.Kryją w sobie tajemniczość dalekowschodnich krain, mądrość prastarej cywilizacji i egzotykę nieznanej kultury.Największy sukces zawdzięcza Dauthendey zbiorowi japońskich historii miłosnych pt.Osiem twarzy nad jeziorem Biwa (Die acht Gesichter am Biwasee).O jego wielkim kunszcie pisarskim, polegającym na harmonijnym zintegrowaniu przeżyć i odczuć, świadczy m.in.opowiadanie Mroki Himalajów (Himalajafinsternis, 1915).Dzięki zagadkowym okolicznościom realna dotąd akcja staje się coraz bardziej tajemnicza, by ustąpić w końcu marzeniom sennym.Takie przejście od rzeczywistości do nieświadomości, czasowe przebywanie w półśnie, w którym zewnętrzne piękno miesza się w cudowny sposób z przeżyciami duchowymi, jest charakterystyczne dla sposobu narracji Dauthendeya.Podobny charakter mają niektóre opowiadania Friedricha von Gagerna.Inny sposób bycia ludów tubylczych Ameryki, ich ścisły związek z przyrodą sprawiają, że autorowi, Europejczykowi, wiele spraw jest obcych.Przykładem może być wizyjne przeczucie Indianki, która przepowiedziała śmierć myśliwego w Końcu życia trapera (Des Waldlaufers Ende).Tak jak u Dauthendeya, właściwą akcję wypierają czasami wizje senne.Pod koniec lat dwudziestych zmniejsza się zainteresowanie niesamowitością w literaturze; nie zanika ono jednak całkowicie.Skrajne przypadki psychologiczne i przekazy z historycznie odległych czasów wykorzystuje Werner Bergengruen w swoich doskonałych pod względem formy nowelach (np.Księga Rodenstein - Das Buch Rodenstein czy Śmierć w Rewalu - Der Tod von RevaT), Hans Friedrich Blunck natomiast nade wszystko przedkłada motywy, w których duchy przyrody i demoniczne postacie prowadzą własne życie (Skok przez próg.Różne opowiadania o duchach - Sprung tiber die Schwelle.Allerlei Spukgeschichteń).Mitologiczna i historyczna tematyka zaczerpnięta z mrocznych dziejów krajów znad Morza Północnego zagęściła się w Niesamowitych opowiadaniach z wybrzeża (Merkwurdige Kustengeschichten) Martina Luserke w wydarzenia pełne napięcia.Tę samą dziedzinę reprezentują także stylizowane legendy Willa-Ericha Peuckerta.Oprócz wyżej wymienionych autorów występuje w pierwszych trzydziestu latach XX wieku wielu naśladowców, piszących w celu zaspokojenia niewybrednych gustów publiczności.Wymienić należałoby tutaj F.Potocnika, P.Bussona, O.H.Schmitza, G.F.Pfeiffera, K.A.Hoffmanna-Dachau, G.von Schliebena, T.Schwabego i innych.Autorzy ci z góry rezygnowali z głębszej treści i artystycznego stylu, eksponowali natomiast elementy wywołujące grozę.Przychylny odbiór owej tematyki ze strony czytelnika ułatwiał im zadanie.O niewielkim znaczeniu tej prozy użytkowej świadczy m.in.także jej krótki żywot.Twórczość „jednodniowych”1 pisarzy, wydawana m.in.w specjalnych almanachach, nie doczekała się przeważnie wznowień, a ich nazwiska trudno znaleźć w jakichkolwiek bibliografiach.Po drugiej wojnie światowej – mniej więcej od początku lat siedemdziesiątych – daje się zauważyć ponowne zainteresowanie horrorem.Zjawy, uczniowie szatana, wilkołaki i wampiry, Drakula i ludzie-zwierzęta, białe damy i czarni mnisi zdobywają w literaturze coraz częściej prawo obywatelstwa.Jednak ze względu na brak dobrych utworów współczesnych wydawnictwa sięgają po opowiadania klasyczne reprezentujące ten gatunek prozatorski.Nowe utwory z tej dziedziny traktują zagadnienia w ujęciu psychologicznym.Tak jest np.u Marii Luise Kaschnitz w Ptaku Rock (Vogel Rock).To jednakże, co Peter Handke zestawił w tomie pt [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

listy-do-eda.opx.pl