[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teraz jednak, kiedy wykazali­œmy, ¿e Sumerowie znali strukturêUk³adu S³onecznego, inne znaczenia terminu bad („dawny", „fundament", „ten,który jest miejscem œmier­ci") wysuwaj¹ siê na plan pierwszy.S¹ to epitety stosowane do S³oñca i wynika z tego, ¿e s³owo lubad znaczy³o uSumerów nie tyle „wêdruj¹ce owce", ile „owce wypasane przez S³oñce" - planetynaszego S³oñca.191Po³o¿enie i relacje lubcrd wzglêdem siebie i S³oñca zosta³y opisane w wielumezopotamskich tekstach astronomicznych.Mówi siê w nich o planetach, które s¹„powy¿ej", oraz o tych, które s¹ „poni¿ej'', i Kugler odgad³ prawid³owo, ¿epunkt odniesienia stanowi³a Ziemia.Na ogó³ jednak planety by³y omawiane wkanonie tekstów astro­nomicznych traktuj¹cych o MUL.MUL - termin, którystanowi³ dla uczonych zagadkê.W braku lepszego wyjœcia doszli do wniosku, ¿etermin mulmul oznacza³ Plejady, grupê gwiazd w zodiakalnej kon­stelacji Byka,przez któr¹ przechodzi³a oœ wiosennego punktu równo­nocy (obserwowanego zBabilonu) oko³o 2200 roku prz.Chr.Teksty mezopotamskie czêsto zaznaczaj¹, ¿ew sk³ad mulmul wchodzi siedem LU.MASH (siedmiu „znajomych wêdrowców"), tote¿uczeni przyjêli, i¿ by³y to najjaœniejsze gwiazdy Plejad, które mo¿na zobaczyægo³ym okiem.Fakt, ¿e w zale¿noœci od klasyfikacji grupa ta ma albo szeœæ, albodziewiêæ takich jasnych gwiazd, a nie siedem, stwarza³ pewien problem, alepogodzono siê z nim z braku lepszych pomys³Ã³w wyjaœ­nienia znaczenia mulmul.Franz Kugler (Sternkunde und Sterndienst in Babel) z bólem serca zaakceptowa³Plejady jako rozwi¹zanie, wyrazi³ jednak zdumienie wo­bec odkrycia, ¿e tekstymezopotamskie stwierdzaj¹ niedwuzñacznie, i¿ w sk³ad mulmul wchodz¹ nie tylko„wêdrowcy" (planety), lecz tak¿e S³oñce i Ksiê¿yc - co sprawi³o, ¿e koncepcjaPlejad nie dawa³a siê ju¿ utrzymaæ.Natrafi³ te¿ na zapisy, które wyraŸniemówi¹, ¿e mulnurl ul-shu 12 („mulmul jest gronem dwunastu"), z czego dziesiêætworzy oddzieln¹ grupê.Sugerujemy ¿e têrmin mulmul odnosi³ siê do Uk³adu S³onecznego; podwójna sylaba(MUL.MUL) wskazywa³a na to, ¿e grupa jako ca³oœæ jest „cia³em niebieskimsk³adaj¹cym siê z cia³ niebieskich".Charles Virolleaud (L'Astrologie chaldienne) dokona³ transliteracjimezopotamskiego tekstu (K.3558) opisuj¹cego sk³ad mulmul, czyli grupykakkabu-kakkabu.Koñcowe s³owa tego tekstu s¹ klarowne: Kakkabu-kakkabu.Dwanaœcie jest liczb¹ jego cia³ niebieskich.Dwanaœcie stanowisk maj¹ jegocia³a niebieskie.Dwanaœcie jest pe³nych miesiêcy Ksiê¿yca.Tekst ów nie pozostawia cienia w¹tpliwoœci: mulmul - Uk³ad S³one­czny -tworzy³o dwanaœcie cia³ niebieskich.Nie powinno to chyba dziwiæ, jako ¿egrecki uczony, Diodor, objaœniaj¹c trzy „drogi" Chal­dejczyków i wynikaj¹cy znich wykaz trzydziestu szeœciu cia³ niebies­192kich, stwierdzi³, ¿e „z tych niebiañskich bogów, dwunastu mia³o g³Ã³w­neznaczenie; ka¿demu z nich Chaldejczycy przypisywali miesi¹c i znak zodiaku".Ernst Weidner (Der Tierkreis und die Wege arn Himmel) napisa³, ¿e oprócz DrogiAnu i jej dwunastu zodiakalnych gwiazdozbiorów niektóre teksty wymieniaj¹ te¿„drogê S³oñca".z³o¿on¹ tak¿e z dwu­nastu cia³ niebieskich: S³oñca, Ksiê¿yca iinnych.Dwudziesty wiersz tabliczki zwanej TE oznajmia: „naphar 12 sheremeshha-la sha kak­kab.lu sha Sin u Shamash ina libbi ittiqu", co znaczy: „wszystkowe wszystkim, 12 cia³ niebieskich, do których Ksiê¿yc i S³oñce nale¿¹, gdzieplanety kr¹¿¹".Mo¿emy teraz zrozumieæ znaczenie, jakie mia³a liczba dwanaœcie w œwieciestaro¿ytnym.Wielki kr¹g sumeryjskich bogów, a póŸniej bogów olimpijskich,tworzy³o dok³adnie dwanaœcie osób; m³odsi bogo­wie mogli do³¹czyæ do tego gronawtedy tylko, gdy starsi odeszli.Wakat musia³ byæ obsadzony, ¿eby zachowaæbosk¹ liczbê dwanaœcie.G³Ã³wny kr¹g niebiañski, droga S³oñca z jej dwunastomacia³ami nie­bieskimi, wyznacza³ wzór, wed³ug którego ka¿de inne zrzeszenienie­biañskie dzieli³o siê na dwanaœcie czêœci zgodnie z przydzia³em dwunas­tug³Ã³wnych cia³ niebieskich.Stosownie do tego, wyznaczono dwanaœ­cie miesiêcy wroku, dwanaœcie podwójnych godzin na dobê.Ka¿dy podzia³ Sumeru by³ ustalanywed³ug dwunastu cia³ niebieskich jako miary powodzenia.Wiele prac, jak choæby Babylonian Menologies and the Semitic Calen­dar S.Langdona, wykazuje, ¿e podzia³ roku na dwanaœcie miesiêcy od samego pocz¹tkuby³ zwi¹zany z dwunastk¹ wielkich bogów.Fritz Hommel (Die Astronomie der allenChaldder) i inni po nim dowodz¹, ¿e dwanaœcie miesiêcy œciœle wi¹za³o siê zeznakami zodiaku, i ¿e oba te uk³ady pochodzi³y od dwunastu g³Ã³wnych cialniebieskich.Charles F.Jean (Lexicologie sumerienno) przedstawi³ sumeryjsk¹listê dwudzie­stu czterech cia³ niebieskich, która ³¹czy w pary dwanaœciekonstelacji zodiaku z dwunastoma planetami Uk³adu S³onecznego.Przekonuj¹cego dowodu na uœwiêcenie dwunastki w charakterze kluczowego fenomenuniebieskiego dostarcza d³ugi tekst uznany przez F.Thureau-Dangina (RituelesAccadiens) za œwi¹tynny program ob­chodów œwi¹t Nowego Roku w Babilonie.Wielkaœwi¹tynia Esangila mia³a dwanaœcie bram.Moce wszystkich dwunastu bogówniebiañs­kich by³y sankcjonowane przez Marduka po dwunastokrotnymwypo­wiedzeniu s³Ã³w: „Mój Pan, czy¿ nie jest On moim Panem".£askê tego bogaprzywo³ywano zatem dwanaœcie razy, ³askê jego ma³¿onki tak¿e dwanaœcie.Wszystkie dwadzieœcia cztery inwokacje odpowiada³y w ta­193kim razie dwunastu gwiazdozbiorom zodiaku i dwunastu planetom Uk³aduS³onecznego.Kamieñ graniczny, pokryty rzeŸbami symboli cia³ niebieskich przez króla Suzy,przedstawia te dwadzieœcia cztery znaki: dwanaœcie znajo_ mych znaków zodiaku isymbole, które reprezentuj¹ dwanaœcie planet Uk³adu S³onecznego: dwunastuastralnych bogów mieszkañców Mezo­potamii oraz Hurytów, Hetytów, Greków iwszystkich innych staro¿yt­nych panteonów (il.98).I1.98Chocia¿ nasz¹ naturaln¹ podstaw¹ liczenia jest liczba dziesiêæ, liczbadwanaœcie przenika³a wszystkie niebiañskie i boskie kwestie d³ugo po odejœciuSumerów.By³o dwunastu greckich tytanów, dwanaœcie szcze­pów Izraela, dwanaœcie elementów magicznego napierœnika wielkiego kap³anaIzraelitów [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

listy-do-eda.opx.pl