[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Vorkosigan także odwrócił wzrok, nie narzucając się ze współczuciem i zaczekał, aż podporucznik spojrzy na nich ze starannie dopracowanym uśmiechem.– Oczywiście rozumiem, dlaczego – dodał wesoło Koudelka, wskazując Bothariego, który w milczeniu podpierał ścianę, zasłuchany w rozmowę.– Kilka solidnych ciosów w stylu tych, jakimi zasypywałeś nas na ćwiczebnym ringu, a zacząłbym trzepotać jak ryba.Trudno to nazwać dobrym przykładem dla moich ludzi.Chyba będę musiał poszukać sobie pracy za biurkiem.– Popatrzył na Cordelię.– Co się stało z pani podporucznikiem, tym, który został trafiony w głowę?– Po raz ostatni widziałam go już po Escobarze – zdaje się, że odwiedziłam go na dwa dni przed moim wyjazdem.Żadnych zmian.Tyle że wyszedł ze szpitala.Jego matka zrezygnowała z pracy, aby zapewnić mu stałą opiekę.Koudelka pobladł i Cordelia czując nagły ból w sercu ujrzała bolesny wstyd, malujący się w jego oczach.– A ja narzekam na takie drobiazgi.Przykro mi.Potrząsnęła głową, nie ufając własnemu głosowi.Później, kiedy przez chwilę znaleźli się z Vorkosiganem sami w korytarzu, Cordelia oparła głowę o jego ramię.Objął ją bez słowa.– Teraz rozumiem, dlaczego po paru dniach zacząłeś pić już po śniadaniu.W tej chwili mnie samej przydałoby się coś mocniejszego.– Czeka nas jeszcze jedna wizyta.Potem pójdziemy na lunch i wszyscy zamówimy sobie po drinku.Ich następnym przystankiem było szpitalne skrzydło badawcze.Kierujący nim wojskowy lekarz serdecznie przywitał Vorkosigana.Tylko przez moment stracił rezon, kiedy bez żadnych dodatkowych wyjaśnień przedstawiono mu Cordelię jako lady Vorkosigan.– Nie miałem pojęcia, że jest pan żonaty.– Od niedawna.– Ach, tak.Moje gratulacje.Cieszę się, że postanowił pan rzucić na nie okiem, zanim skończymy.W sumie to chyba najciekawszy moment.Czy milady zechciałaby zaczekać tutaj, podczas gdy my załatwimy sprawę? – dodał z zakłopotaniem.– Lady Vorkosigan wie o wszystkim.– Poza tym – dodała Cordelia – jestem tym osobiście zainteresowana.Doktor zrobił zdumioną minę, lecz poprowadził ich do sali kontrolnej.Cordelia spojrzała pełnym powątpiewania wzrokiem na ostatnie pół tuzina kanistrów, stojących w równym rzędzie.Dołączył do nich dyżurny technik, ciągnąc za sobą wózek sprzętu, najwyraźniej wypożyczonego z oddziału pediatrycznego jakiegoś innego szpitala.– Dzień dobry, admirale – powitał wesoło Vorkosigana.– Chce pan oglądać dzisiejszy wylęg?– Wolałbym, żebyś określał to jakoś inaczej – wtrącił doktor.– No tak, ale nie można tego przecież nazwać narodzinami – zauważył tamten rozsądnie.– Techniczne rzecz biorąc, wszystkie te dzieci już się urodziły.Proszę mi zatem powiedzieć, co to jest.– W domu nazywamy to stłuczeniem flaszki – podsunęła Cordelia, z zainteresowaniem obserwując przygotowania.Technik, układając porządnie mierniki i podstawiając wózek dziecinny pod świetlny grzejnik, zerknął na nią z ogromną ciekawością.– Jest pani Betanką, prawda, milady? Moja żona znalazła w wiadomościach notkę na temat ślubu admirała.Drobnymi literkami na samym dole strony.Ja sam nigdy nie czytam kolumny towarzyskiej.Lekarz, zdumiony, uniósł wzrok, po czym powrócił do swych urządzeń.Bothari udając spokój oparł się o ścianę, przymykając oczy.W rzeczywistości był czujny i spięty.Lekarz i technik zakończyli przygotowania i wezwali ich, by podeszli bliżej.– Zupa gotowa? – mruknął technik.– Tu jest.Wprowadź do kranu C.Właściwa mieszanka hormonów trafiła do odpowiedniego otworu.Doktor raz po raz sprawdzał odczyty na swoim ekranie.– Pięć minut od tej chwili.Zaczynamy mierzyć czas.– Lekarz odwrócił się do Vorkosigana.– Fantastyczna maszyna.Czy słyszał pan może o perspektywach zdobycia dodatkowych funduszy i personelu, który spróbowałby je zduplikować?– Nie – odparł Vorkosigan.– Gdy tylko uwolnicie, skończycie, jakkolwiek by to nazwać – ostatnie żywe dziecko, moje związki z tym projektem kończą się nieodwołalnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

listy-do-eda.opx.pl