[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wreszcie jesteśmy same, Eleonoro.Nawet nie znasz całego mojego szczęścia.Pułkownik Brandon kocha Mariannę.Sam mi to powiedział.Eleonora, rada i nierada, zdumiona i niezdumiona, czekała w milczeniu, co będzie dalej.- Gdybyś była podobna do mnie, córeczko, musiałabym się dziwić, żeś taka spokojna.Jeślibym miała usiąść i zastanowić się, co byłoby największym szczęściem dla naszej rodziny, powiedziałabym: żeby pułkownik Brandon ożenił się z jedną z moich córek.I sądzę, że z was dwóch Marianna będzie z nim szczęśliwsza.Eleonora miała ochotę spytać, na czym opiera to przekonanie, nie mogła bowiem dojrzeć żadnych obiektywnych po temu racji, takich jak zgodność charakterów, wieku i uczuć - lecz wiedziała, że matkę zawsze ponosi wyobraźnia, kiedy mówi o czymś, czym się żywo przejmuje, zamiast więc pytać, tylko się uśmiechnęła.- Wczoraj, w czasie podróży, otworzył przede mną całe serce.To się stało niechcący, niemal bezwolnie.Ja, wyobrażasz sobie, nie potrafiłam mówić o niczym innym jak o moim dziecku.On nie potrafił ukryć swej rozpaczy.Widziałam, że równa jest mojej, a on myśląc zapewne, że w dzisiejszym świecie zwykła przyjaźń nie może usprawiedliwić tak gorącego współczucia.czy raczej, jak sądzę, nie myśląc wcale, tylko nie mogąc się oprzeć chęci zwierzeń, powiedział mi o swojej czułej, wiernej, poważnej miłości do Marianny.Moja droga, toż on ją kocha od pierwszej chwili, od pierwszego wejrzenia.Tu już Eleonora poznała nie słowa, nie zwierzenia pułkownika, lecz wrodzone talenty zdobnicze bujnej fantazji matki, nadającej wszystkiemu kształty, jakie jej samej najbardziej przypadały do gustu.- Uczucie dla niej, przekraczające absolutnie wszystko, co Willoughby kiedykolwiek czuł czy udawał, że czuje, bo bardziej gorące, stałe i szczere, zresztą wszystko jedno, jak je określimy, zdławił, gdy zdał sobie sprawę z nieszczęsnej skłonności Marianny do tego wyzutego z czci i wiary młodego człowieka.i bez najmniejszego samolubstwa.bez cienia nadziei! Gdyby ją widział szczęśliwą z innym.Co za szlachetna dusza! Co za szczerość, otwartość! On nikogo nie zwiedzie!- Pułkownik Brandon - powiedziała Eleonora - jest powszechnie znany jako człowiek wielkiego charakteru.- Wiem o tym - odparła poważnie matka - gdyż po takim doświadczeniu byłabym ostatnią na świecie osobą, która by aprobowała jego afekt czy choćby była zeń rada.Ale ten przyjazd po mnie, z taką gotowością, tak natychmiastowy, życzliwy, wystarczy, bym go uważała za najzacniejszego człowieka na świecie.- Jego reputacja - dodała Eleonora - nie opiera się na jednym zacnym uczynku, do którego mogła go popchnąć nie tylko ludzkość i dobroć, lecz również miłość do Marianny.Dobrze i długo znają go Middletonowie i pani Jennings, którzy szanują go i kochają, a chociaż sama znam go od niedawna, również wiem o nim wiele i mam o nim wysokie mniemanie.Jeśli tylko Marianna będzie mogła być z nim szczęśliwa, gotowa jestem uważać, podobnie jak mamusia, że ten związek byłby dla nas największym błogosławieństwem.Jaką dała mu mamusia odpowiedź? Czy zostawiła mu mamusia nadzieję?- Och, moje serce, nie mogłam mówić o nadziei ani jemu, ani sobie.W tym momencie Marianna mogła przecież umierać.Ale on nie prosił o nadzieję czy poparcie.To było mimowolne wyznanie, nieodparte zwierzenie złożone życzliwemu przyjacielowi.to nie była prośba złożona matce.Ale po pewnym czasie powiedziałam, bom z początku była zupełnie oszołomiona.że jeśli żyje, a wierzę, że żyje, będzie dla mnie największym szczęściem doprowadzić do tego związku.Po naszym przyjeździe, kiedy zdobyliśmy to cudowne poczucie bezpieczeństwa, powtórzyłam mu to jeszcze wyraźniej i dałam pełną aprobatę.Czas, i to wcale niedługi czas, powiedziałam, dokona wszystkiego.Przecież serce Marianny nie może zostać na zawsze spustoszone przez takiego człowieka jak Willoughby.Wkrótce pułkownik zdobędzie je swymi zaletami.- Ale sądząc po nastroju pułkownika, nie natchnęła go mama podobną nadzieją.- Nie.On uważa, iż uczucie Marianny zbyt było głębokie, by jakieś zmiany mogły zajść w jej sercu przed upływem długiego, długiego czasu, a nawet gdyby było wolne, nie wierzy - jest na to zbyt skromny - by przy takiej różnicy wieku i usposobień mógł kiedykolwiek zdobyć jej uczucie.Tu się wszelako myli.Taka różnica wieku jest tylko z korzyścią, gdyż jego charakter i poglądy zdążyły już okrzepnąć, a jeśli idzie o usposobienie, przekonana jestem, że właśnie takie, a nie inne może uszczęśliwić twoją siostrę.Jego wygląd zewnętrzny, maniery, wszystko przemawia na jego korzyść.Przecież nie zaślepia mnie stronniczość: on z pewnością nie jest tak przystojny, jak Willoughby, ale jednocześnie jest w jego twarzy coś o wiele bardziej ujmującego.Było zawsze coś.pamiętasz?.w oczach Willoughby'ego, co mi się czasami nie podobało.Eleonora nie mogła sobie tego w żaden sposób przypomnieć, lecz matka, nie czekając na przytaknięcie, ciągnęła:- A jego obejście.obejście pułkownika nie tylko podoba mi się o wiele bardziej niż Willoughby'ego, ale, wiem na pewno, o wiele bardziej pociąga Mariannę.Ta jego delikatność, niekłamana uprzejmość wobec innych, ta męska, niewyszukana prostota - wszystko o wiele bardziej odpowiada istotnym jej skłonnościom niż żywość, często udawana, często niewczesna, tamtego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

listy-do-eda.opx.pl