[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sułtan powierzał mu odpowiedzialne zadania militarne, zazwyczaj dowodzenie prawym skrzydłem swoich wojsk, które spełniało z reguły rolę ofensywną.Wpływ na to miała zapewne odwaga Taki ad-Dina oraz jego osobiste zaangażowanie podczas walki.Młodzieniec miał przy tym spore ambicje polityczne.Zarządzał Hamą, lecz Jusuf uczynił go także gubernatorem Egiptu.Plany wykrojenia samodzielnego państwa w Afryce Północnej skłoniły sułtana do przeniesienia bratanka znad Nilu, Otwarty konflikt udało się zażegnać dzięki dodatkowym nadaniom w Syrii,Kukburi walczył przeciw Saladynowi, gdy ten starał się przejąć wpływy w Syrii po śmierci Nur ad-Dina.Jednak to dzięki błękitnemu Wilkowi (tak bowiem tłumaczy się z tureckiego imię Kukburi) sułtan opanował Aleppo w 1183 roku.Były wódz wojsk Nur ad-Dina ryzykował wtedy swoją karierę, ale w ostatecznym rozrachunku opłaciło mu się.Do Harranu nad Eufratem, którym zarządzał, Saladyn dodał jeszcze Edessę i Samstat.Pozwolił także na małżeństwo Turka i swojej siostry.Sułtan powierzył Kukburiemu dowództwo nad jednym ze skrzydeł swojej armii w bitwie na Rogach Hattin.Liczebności wojsk muzułmańskich podczas kampanii 1187 roku nie da się precyzyjnie określić.Potencjał demograficzny ziem podległych Saladynowi był nieporównywalnie większy niż państewek frankijskich8[67].Z samego tylko Egiptu można było wystawić 25-tysięczną armię, choć jej wartość bojowa nie byłaby raczej wysoka.Liczyli się przede wszystkim zawodowcy na żołdzie sułtana, W spisie z 1171 roku wspomina się o 174 tulb (jednostkach kawalerii), w skład których wchodziło około 14 tysięcy jeźdźców, zapewne nie tylko mameluków.Do tego należy dodać 7 tysięcy arabskich beduinów oraz oddziały rezydujące w twierdzach na terenie całego Egiptu.Wielkość armii wzrosła po zajęciu miast Syrii i Dżaziry.Sam tylko garnizon Damaszku wynosił tysiąc osób, Himsu - pięćset, Hamy i Aleppo - po tysiąc wojowników9[68].Wiadomość o tym, że Saladyn zjawił się pod Hattin z 50-tysięczną armią, przekazana w liście do mistrza szpitalników we Włoszech, jest znacznie przesadzona.Szacuje się że w ramach kampanii 1187 roku po stronie sułtana wzięło udział od 30 do 50 tysięcy osób, z czego zaledwie 12 tysięcy wchodziło w skład jednostek zawodowej jazdy.Wielkością armii muzułmanie górowali więc nad krzyżowcami, choć mała wartość bojowa jednostek ochotników z Syrii równoważyła tę przewagę.ARMIA FRANKÓWW XII wieku nie było w muzułmańskich armiach jednostek, które mogłyby dotrzymać pola frankijskim rycerzom.Szarża ławy ciężkiej kawalerii rozbijała szyk nieprzyjacielskich wojsk z niezwykłą łatwością.Jeżeli jazda łacinników ściśle współpracowała z piechotą, była niemal nie do pokonania.Frankowie już od czasów pierwszej krucjaty zdawali sobie sprawę ze swej wyższości nad muzułmanami, zarówno pod względem uzbrojenia, jak i taktyki, zaś przyczyn swoich klęsk upatrywali w błędach popełnianych przez dowódców, czy niedostatecznej liczbie wojowników.Ich sukcesy opierały się właśnie na ciężkozbrojnej konnicy.“Rycerz przypominał ruchoma fortecę"[69].Używając współczesnych określeń, właściwe byłoby porównanie go do czołgu.Wojownik nosił pełną, chroniącą całe ciało zbroję kolczą[70].Metalowy kaftan sięgał mu do kolan.Oddzielnie zakładało się kaptur, nogawice oraz rękawice z kółek spiętych ze sobą bądź nanizanych na rzemienie z plecionej skóry.Zbroja nie krępowała zbytnio ruchów, przepuszczała także powietrze.Zapewniała skuteczną ochronę przed uderzeniami szabli, a nawet miecza.Dodatkowo na głowę zakładano najczęściej żelazny kapelusz bez ronda, sprawdzający się lepiej w gorącym klimacie Syrii i Palestyny niż klasyczny hełm normański.Potrzeba ochrony twarzy przed strzałami wrogich łuczników spowodowała, że do metalowego toczka zaczęto dodawać zasłonę, zaś około 1180 roku skonstruowano hełm garnczkowo--żebrowy, swym kształtem przypominający odwrócony, pękaty garnek.“Była to konstrukcja nie tylko świetnie znosząca ciosy, ale również funkcjonalna, dobrze leżąca na głowie i zapewniająca swobodne oddychanie.Przemyślane ukształtowanie płyt pozwoliło również znacznie zmniejszyć szpary wzrokowe bez ograniczenia pola widzenia[71].Wysokie siodło chroniło dodatkowo podbrzusze wojownika.Tarcza, o kształcie zbliżonym do trójkąta, stawała się coraz lżejsza.Różniła się od wcześniejszych, wysokich konstrukcji normańskich [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

listy-do-eda.opx.pl