[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ruszaj z Grunwaldem - rzekł ironicznie i zniknął w lesie bez pożegnania.Potrącone gałęzie jedliny chwiały się za nim.- Wracajmy do obozu - rzekła Nina.Oddychała ciężko jak ryba wyrzucona na brzeg.- Trudno, wracajmy.Może się nam uda dostać do środka.- Na pewno się uda - powiedziałem nieco zbyt skwapliwie.Ująłem ją pod ramię i poprowadziłem wzdłuż drogi.Przylgnęła do mnie.Poruszała bezgłośnie wargami, jakby coś mówiła do siebie.Strumyk rowerów ciekł nieprzerwanie po dnie asfaltu.- Niemcy wykorzystywali gorące, letnie popołudnie.Na skrzyżowaniu siedział człowiek z obozu.Dwie czerwone walizki postawił w cieniu, żeby lakier nie roztajał.Gmerał w otwartym plecaku.Czerwone kepi, ozdoba muzułmańskich oddziałów SS, zsunęło mu się na ucho.Czarny kutas dyndał się za każdym poruszeniem głowy.Od obozu aż po las przewijał się w trawie sznur ludzi.Znali szpary i przejścia mniej pilnowane i wymykali się z koszar, póki czas.Przyśpieszyliśmy kroku.Kopuły drzew szumiały, jakby las szedł razem z nami.Pod kępą uschniętych krzaków stało parę czołgów i porządnie, jak w sklepie z manufakturą, leżały poskładane karabiny, pociski armatnie i miny niemieckie.Pilnował ich drzemiący w upale żołnierz amerykański.Przy drodze kolumna ciężarówek zwracała wąskie jak u głodnych szczurów ryje motorów ku obozowi.Czekały jutra.Między samochodami krzątali się półnadzy Murzyni.Świecili się ostrym, brunatnym potem jak pokropieni miedzią.Pokrzykiwali do nas, gdy mijaliśmy ich bokiem, aby wyszedłszy na koszary od tym, wedrzeć się do nich przez rozbitą, zawaloną gruzem bramę, klasyczne miejsce transportu baranów.Przy dziurze nie było nikogo.Natomiast u narożnika, tam gdzie mur rzucał nieco chłodu na spieczoną ziemię, pod daszkiem z papy podpartym paroma patykami, w głębi cienia siedział żołnierz i drzemał.Położył na trawie hełm, karabin wetknął między kolana, podbródkiem dotykał piersi.Przy drugim narożniku stali dwaj żołnierze w porozpinanych bluzach, gadali hałaśliwie i częstowali się papierosami.Całkowicie odsłonięci staliśmy na łące przed bramą, jak para zagubionych dzieci przed chatką czarownicy.- Zaczekajmy do zmroku - rzekłem zdjęty niepokojem - może nie puszczą nas.Wracajmy do lasku.Wysunęła mi się spod ręki, parskając krótkim, pogardliwym śmiechem.- Tak ci się śpieszyło na Grunwald i co? Znowu się boisz? Poczekaj, maleństwo, idź za mną.I zanim zdążyłem coś powiedzieć, uczynić jakikolwiek ruch, dziewczyna poprawiła niecierpliwie spódniczkę, obciągnęła bluzkę na zbyt pełnym biuście i puściła się pędem ku bramie.Dopadła gruzów i poczęła się na nie wspinać.Na szczycie podmuch wiatru opiął jej ciasno biodra i rozczesał włosy.Przytrzymała je ręką, prąc przeciw wichrowi.Odwróciła na moment ku mnie roześmianą ironicznie twarz.Zawołała, ale wiatr rozerwał jej wołanie na strzępy.Poderwałem się biec za nią i nagle stanąłem.Podniosłem rękę, żeby dać jej znać, odwróciła się ode mnie, chciałem krzyknąć, ale milczałem.Dwaj żołnierze, którzy częstowali się papierosami, odwrócili się ku bramie, a jeden z nich zdejmując z ramienia karabinek zawołał ze śmiechem na całe gardło:- Fraulein, Frdulein! Halt, halt! Come here!’- Stop, stop! - krzyknął piskliwie drugi.Śpiący u drugiego krańca muru żołnierz podniósł nieprzytomnie głowę i poderwał się.Schylił się, chwycił karabinek, który mu się wysunął spomiędzy kolan, przyłożył go do ramienia, pochylił głowę na oka mgnienie na prawo i - Dziewczyna obronnym ruchem podniosła ręce do gardła, jakby jej nagle zabrakło powietrza.Postąpiła jeszcze krok poza krawędź nasypu i miękko osunęła się za nim, jakby pośliznęła się na cegle; zniknęła za krawędzią jak wrzucona w dół.Za nasypem, tam gdzie był już obóz, podniosły się głosy, połączyły się w gwar, urosły w krzyk [ Pobierz całość w formacie PDF ]